Als je een sportief type bent, ben je misschien wel eens langs de waterfabriek Curacao langsgekomen in de wijk Mundo Nobo. Voor mij, die niet tot deze categorie behoort, was het mijn nieuwsgierigheid die me hierheen leidde. Ondanks dat ik al bijna een jaar op Curaçao woon, blijf ik me verbazen over de verborgen schatten die het eiland te bieden heeft. Het is moeilijk te begrijpen dat sommige toeristen beweren “alles al gezien te hebben” na slechts een week. Dankzij een geboren en getogen Curaçaoënaar ontdekte ik een plek waar ik nooit van had gehoord: de vissershuisjes verscholen achter de machtige waterfabriek.
De verhalen achter de waterfabriek Curacao
Achter deze indrukwekkende waterfabriek Curacao bevindt zich een wereld op zich. Zodra we de auto parkeerden en verder liepen, voelde het alsof we in een andere dimensie stapten, ver verwijderd van de rest van het eiland. De kleurrijke vissershuisjes, hoewel charmant op het eerste gezicht, vertoonden bij nader inzien tekenen van verval. Sommige huizen misten delen van hun dak, anderen waren van binnen vrijwel leeg. Toch hadden sommige bewoners geprobeerd om hun huisjes netjes te houden, ondanks de beperkte financiële middelen.
Bekijk de foto reportage gemaakt achter de Waterfabriek van Curacao
De vissershuisjes stonden in een rij van niet meer dan 100 meter langs de waterkant. Sommige waren verlaten, terwijl anderen vol leven waren. Eén familie was druk bezig op hun porch, en een vader stond vis schoon te maken, onder het toeziend oog van zijn dochtertje. De sfeer werd versterkt door de vrolijke klanken van bachata en merengue die uit een snek klonken. Even kreeg ik zin om te dansen, maar we waren hier met een ander doel: om deze bijzondere wereld vast te leggen.
Een eindje verderop zat een oude man in de deuropening van zijn huisje. Een stel jonge kittens dartelde om hem heen en rende naar binnen toen we dichterbij kwamen. Het tafereel leek me een perfect plaatje. Toen mijn Curaçaose vriend vroeg of ik een foto van hem mocht maken, stemde de man vriendelijk toe. Hij poseerde, zette zijn hoed schuin en trok een plechtig gezicht. Nadat ik de foto had gemaakt, besloot ik dat ik hem zeker een keer de afdruk zou brengen als dank.
We liepen verder en zagen een man die net van de waterkant kwam en zijn gezicht waste met regenwater dat in een bootje was opgevangen. Hij bleef langer voorovergebogen hangen, en het viel me op dat er iets niet goed leek. Mijn vriend, altijd in voor een praatje, sprak hem aan. De man bevestigde dat hij zich inderdaad niet goed voelde. Het leven was zwaar geworden, en hij maakte zich zorgen over de toekomst van de vissershuisjes. Er werd gesproken over de mogelijke sloop van de huisjes, wat hem diep raakte. Het gaf me een inkijk in een onbekend leed, verborgen achter de façade van deze kleurrijke maar vervallen huisjes.
De wereld achter de grote waterfabriek is er één van tegenstrijdigheden: schoonheid en verval, vreugde en zorgen. Het is een stukje Curaçao dat niet op de toeristische kaart staat, maar het vertelt wel een verhaal dat niet vergeten mag worden.
Dus niet alleen een fotoverslag van jou, maar ook een tekstverslag van jou. Leuk weer! Zulke ‘geheime’ plekjes!
Caroline, heel mooi verhaal, mooie foto’s. We waren er vorige week ook, toen was bijna alles dicht, laten we hopen dat het daar blijft, al is het alleen maar voor de mensen die het daar gewend zijn.
Prachtige fotos, maar ook trieste fotos.
Bewoners die in kleine huisjes moeten wonen of misschien zelf willen. Dat weet ik niet.
Bewoners die waarschijnlijk aan de rand van de maatschappij leven en misschien hun huisje moeten verlaten omdat het afgebroken moet worden.
Voor wat, vraag ik mij af?
Kunnen zij een duurder onderkomen betalen?
Willen zij wel leven in het drukke en toeristische Curacao , dat bij iedereen bekend is?
Geef mij ook zo’n huisje, ver weg van alle drukte;-)
att Molly : Deze vissershutjes staan er al zo lang ik mij kan herinneren,zelfs al voordat de koredor werd aangelegd, en werden nooit als permanente woning gebruikt. Vnl om de vis schoon te maken.
Zoals Caroline bedoelt , wandelaars en joggers komen er dagelijks langs , en die ontmoetten ook de fijne roet van de KAE schoorstenen, die vooral joggers met contactlenzen in problemen geeft, als de kant van pariba op lopen
Gezond is die plek niet.
je kan er ook zo nu en dan -dacht meestal op zaterdag en zondag- een lekker visje eten!
Vast wel, het laatste huisje leek een soort snek, waaruit heerlijke muziek schalde! Dat dansje ga ik dan toch maar eens doen, daar!
@Alexander, aha, dus er woont niemand permanent daar?
Nee, gezond zal het daar niet zijn, maar goed…….er blijkt dus leven daar te zijn?
Ik ben er wel eens geweest, achter die waterfabriek. idd een hele aparte wereld en zoals curacao vroeger geweest moet zijn…
Hoi Caroline,
Fantastische foto’s. Gisteravond waren we bij buren van ons. ~Ze waren net terug van vakantie op Curacao. Wij vertelden toen het verhaal dat we eens gingen duiken bij de waterfabriek. Er stond toen zoveel stroming dat we er niet tegenop konden. dan maar met de stroom mee. We eindigden onze duik toen tussen deze visserhuisjes. Byzonder dat ik nu jouw mail bekijk en foto’s aantref van deze huisjes.
Dankjewel voor deze mooie herinnering. Het ga je goed,
Willem
Dit zijn vissers huisjes,die komen hier in het weekend en gaan met hun boot de zee op om te vissen meestal wonen deze visses heel ver weg en komen hier voor de weekend.
Maar ze wonen hier niet, dit is naast het waterleiding Aqualectra bedrijf, wij noemen deze plaats Kanaal hier zwemmen wij vroeger ook na school.
Aan de andere kant van het dijk zuig het waterbedrijf zoutwater om zoetwater van te maken.
Ik weet dit allemaal want ik ben geboren op Curacao.