Zon, Zee en Knokkelkoorts (Dengue): Hoe bescherm je jezelf?

Na vijftien jaar op Curaçao verveelt het dragen van zomerkleding 365 dagen per jaar nog steeds niet! Maar het leven in de zon brengt ook uitdagingen met zich mee, zoals de impact van de zon op je huid en, zoals ik zelf heb ervaren, gezondheidsrisico’s zoals knokkelkoorts (dengue).

Vroeger wilde ik altijd met mijn gezicht naar de zee zitten, of ik nu op het strand of op een terras was. Inmiddels weet ik dat het water er morgen en overmorgen ook nog wel is, en hoeft het niet altijd meer. Een van de nadelen van zoveel zon is de invloed op je huid. Hoewel ik gemiddeld twee keer per week zwom en niet altijd direct in de zon zat, werd mijn huid op mijn decolleté en gezicht steeds roder en begon het pijnlijk aan te voelen. Zelfs op dagen dat ik niet in de zon zat.

De dermatoloog stelde vast dat mijn huid beschadigd was door de zon, maar dat het met een speciale crème behandeld kon worden. Hij waarschuwde dat mijn huid eerst zou verergeren: er zouden wondjes en korstjes ontstaan, en daarna zou de huid, als alles goed ging, weer herstellen.

Met goede moed begon ik met smeren, maar na een paar dagen werd mijn huid vuurrood. “Dat hoort erbij,” zei de arts. “Doe ook maar gelijk de rode plekken in je gezicht.” Dus smeerde ik verder, ondanks de pijn. De rode plekken werden steeds heftiger en pijnlijker, maar de arts zei dat ik mocht stoppen zodra het niet meer te verdragen was – de crème zou dan zijn werk al hebben gedaan.

Knokkelkoorts (Dengue) begon met vreselijke hoofdpijn

Ondanks de roodheid en pijn camoufleerde ik de plekken met make-up en ging naar mijn werk. Maar de volgende dag kreeg ik vreselijke hoofdpijn en voelde me zo ziek dat ik moest afmelden.

Al snel kreeg ik hoge koorts, ondraaglijke hoofdpijn, en alles wat ik at, kwam er direct weer uit. Ik had geen eetlust en zelfs drinken was onmogelijk, omdat ik alles weer uitspuugde. Zelfs een stukje appel at ik met moeite, zodat ik tenminste pijnstillers kon slikken, die er vervolgens ook direct weer uitkwamen.

Het idee om naar de dokter te gaan leek onhaalbaar, dus ik bleef in bed met de gordijnen dicht. Ik had het afwisselend snikheet en steenkoud. Mijn kloppende hoofdpijn werd steeds erger, dus besloot ik toch maar voor het weekend de huisarts te bezoeken. Met een zonnebril op tegen het felle licht probeerde ik de arts aan te kijken, maar door de hevige pijn was dat nauwelijks mogelijk.

Na bloedonderzoek bleek dat mijn witte bloedplaatjes extreem laag waren: ik had er nog maar 20, terwijl een gezond persoon er 250 heeft. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis, waar ik direct aan een infuus werd gelegd.

Op dat moment schoten er allerlei gedachten door mijn hoofd: “Wat is er mis met mijn bloed? Wat heb ik onder de leden?” De testen volgden elkaar op, en zelfs ‘s nachts werd ik niet met rust gelaten. De verpleegkundigen kwamen met zaklampen om te checken of ik nog ademde, terwijl ik lag te rillen onder de airco.

Na een paar dagen begonnen mijn bloedplaatjes gelukkig weer te stijgen, en mocht ik van het infuus af. Thuis wachtte ik in spanning op de definitieve uitslag. Wat een opluchting toen ik hoorde dat het knokkelkoorts (dengue) was geweest – mijn tweede keer! Blijkbaar kun je knokkelkoorts vier keer krijgen, dus ik ben halverwege. Vooral tijdens het regenseizoen zijn er veel muggen op zoek naar een prooi, en als je verzwakt bent, ben je een gemakkelijke prooi.

Vier maanden lang hield ik last van pijnlijke gewrichten, vooral in mijn enkels, wreef en schouders. Nu begrijp ik waarom het ook wel knokkelkoorts heet – de pijn in je botten is namelijk intens.

De kans op Knokkelkoorts of Dengue, zoals we het op Curacao noemen, kun je verkleinen door je goed in te smeren met muggenspray (met Deet). Wat mijn huid betreft: die is inmiddels hersteld, maar ik blijf last houden van rode plekken, zelfs zonder direct in de zon te zijn geweest. Ik heb geen behoefte meer aan zalfjes en smeer nu trouw mijn sunblock met factor 50. Ik blijf zoveel mogelijk in de schaduw – iets wat ik iedereen kan aanraden die op een zonnig eiland woont.

Mijn naam is Emmy Hermsen en ik woon ruim 15 jaar op Curacao. Inmiddels ben ik vijftig jaar en “on top of the hill!” Mijn hobbies zijn creatief schrijven, lezen, watersport, piano spelen en lekker chillen. Ik geef Engelse les op 4 basisscholen en heb in totaal 550 leerlingen die ik eens per week zie. Het is een leuke afwisselende baan.