Eten Curacao: Bijna vergeten gerechten zoals “Pia Stinki”

Onlangs ontmoette ik een heel bijzonder persoon, eigenaardig op een goede manier. Het was een jonge Antilliaanse studente, Nati Sillie, die in Rotterdam woont. Zij is een paar jaar jonger dan ik, en één van mijn beste vriendinnen stelde haar aan me voor. Behalve een vlotte babbel en een lieve glimlach, had Nati Sillie een paar hele leuke verhalen over eten Curacao, die ik niet snel zal vergeten.

Ons gesprek ging over de oude gewoontes van onze volk. Klinkt muffig, i know, maar niets is minder waar. Terwijl ze aan het vertellen was, hing ik aan haar lippen. Ik had het gevoel dat ik met een oude zie in een nieuw jasje te maken had. Op een geven moment hadden we het over eten… duh, what’s new about that? Pak een stoel en hou je vast want dit geeft je gegarandeerd flinke kriebels.

Vergeten eten Curacao: Pia Stinki (stinkpoot)

De naam alleen al roept rillingen op, en het gerecht is misschien nog viezer dan je denkt! In vroegere tijden, toen koelkasten nog niet bestonden, was het moeilijk om voedsel te bewaren. Naast het inzouten van vlees en vis, was er geen andere mogelijkheid om je eten vers te houden. Met als gevolg dat vleeswaren snel en ongetwijfeld bedierven als je het niet gelijk na slachting nuttigde.

De poten van een geslachte geit, waren meestal het allerlaatste van het dier dat men at. Ze werden dan in een doek gewikkeld en in een ondiep gat in de tuin begraven. Het liefst in de felle zon. Na een aantal dagen, werd het pakketje opgegraven en werd het vlees pas klaargemaakt wanneer het helemaal vol met maden zat. Hoewel niemand mij kan vertellen waarom de mise en place voor dit specifiek gerecht zo extreem bizar is, heb ik vernomen dat de Pia Stinki best wel lekker is. Toch moet ik er niet aan denken!

Vergeten eten Curacao: Sopi di Piedra (stenensoep)

Oh yes, you read it right. Op het eiland bestaat dit gerecht, stenensoep, echt! Sopi di piedra werd vroeger gegeten door de armste mensen op het eiland. Omdat men geen geld had om vis te kopen, verzamelden ze stenen op het strand. Er zijn verschillende meningen over welke steen nou het beste is om soep te maken. De koraal steen werd veel gebruikt, maar ook de ronde platte stenen die vaak te vinden zijn op het strand vallen goed in de smaak. Ouderen zweren erbij dat deze stenen de soep een unieke smaak geven. Persoonlijk kan ik me er nog steeds weinig bij voorstellen.

Vergeten eten Curacao: Funchi ku Flor (maismeel met bloemen)

Dit is eigenlijk een triest fenomeen. Vroeger hadden de armste mensen op het eiland een specifiek soort servies. Het was een metalen bord met witte emaille en werd in het volksmond ‘tayo di granit’(granieten bord) genoemd. Het bord had een blauwe rand en was versierd met gekleurde bloemen. Vaak had men heel weinig te eten.

Believe it or not, pia stinki en sopi di piedra waren gerechten voor speciale feestdagen en gelegenheden. Voor de doorsnee dag was er vaak alleen maar funchi (een soort polenta meel). Als de kinderen uit school kwamen, kregen zij een stuk funchi voorgeschoteld, geserveerd in een tayo di granit’. De kids moesten dan de funchi, bij wijze van spreken, dopen (dòp), in de op het bord geschilderde bloem. Er werd hun verteld dat ze zo hun dagelijkse portie vitaminen binnen kregen. Voor de ouders was deze witte leugen makkelijker te vertellen dan de keiharde waarheid dat er eigenlijk geen geld was voor echte groenten en vlees.

Toen Nati dit allemaal vertelde, voelde het bijna alsof ik de gerechten zelf kon proeven. Ze sprak er zo levendig over, en voor we het wisten, was de avond voorbij. Het was een leerzame en bijzondere avond, en ik vertrok met een hoofd vol nieuwe kennis.

Nu ik voor vier weken op Curaçao ben, heb ik mezelf voorgenomen om ouderen op te zoeken en meer te leren over deze bijna uitgestorven eetgewoontes. Hoewel de meeste van deze tradities bijna verloren zijn gegaan, heeft Nati bewezen dat de jeugd van nu nog steeds veel weet over het verleden.

Thanks Nati!

 
Dit artikel is een gastblog, geschreven door Indra de Baerdemaker.